Stervende kinderen huilen en zeuren niet... Ze zeggen iets ongelofelijks met een glimlach.
Werk op kinderafdelingen is emotioneel slopend hoewel er ook veel mooie momenten zijn. Dokters als Alastair McAlpine hebben dagelijks te maken met kleine patiënten die het einde tegemoet gaan. Dr. McAlpine geeft toe dat die momenten ontzettend moeilijk zijn maar dat kinderen er met een glimlach doorheen gaan. Ze zijn opgewekt tot het bittere eind en vertellen wat ze zullen missen. Ze willen hun ouders geen pijn bezorgen dus ondergaan ze alle onderzoeken zonder weerklank en zeuren nooit. Wat zeggen ze wel?
Alle kinderen zijn heel bezorgd om hun ouders, zoals McAlpine vertelt:
"Ik hoop dat het goed gaat met mama. Ze ziet er steeds zo verdrietig uit".
"Papa hoeft zich geen zorgen te maken. Nog eventjes en dan zien we elkaar weer".
"God zal zich over mama en papa ontfermen als ik er niet meer ben".
Voor terminaal zieke kinderen is de beste tijd de momenten die ze met hun familie doorbrengen:
"Mama en papa zijn de allerbesten!"
"Niemand houd zoveel van me als mama".
"Mijn zus knuffelt me altijd zo stevig!"
Ze halen ook dankbaar herinneringen op aan alle sympathie die ze van anderen hebben gekregen:
"Mijn echte vrienden letten niet op mijn haaruitval".
"Jane kwam na mijn operatie naar met toe en zag mijn litteken niet eens!"
"Johnny gaf mij de helft van mijn broodje toen hij zag dat ik mijne niet lekker vond".
"Ik vind het fijn wanneer mijn verpleegster bij me is want dan heb ik minder pijn".
Veel stervende kinderen praten over hun huisdieren:
"Ik houd van Rufus. Ik moet altijd zo lachen omdat hij zo grappig blaft".
"Het is heerlijk wanneer Ginny naar me toekomt om te knuffelen en te spinnen".
"Mijn beste herinneringen zijn strandwandelingen met Jake, terwijl hij schelpen kwam brengen in zijn snuit".
